Öykü rutin olarak güne başlayıp işine gitmek için istasyona gelen bir adamın son anda bilinmez bir dürtüyle Montauk’a giden bir trene binmesiyle başlıyor. Trende bir kızla tanışıyor ve birlikte güzel anlar yaşıyorlar. Film yaklaşık 15 dakika süren bu girişten sonra başlıyor.
Joel (Jim Carrey), Clementine (Kate Winslet) ile aralarında hızlı ve tatlı bir şekilde gelişen yakınlaşma üzerine sevgililer günü hediyesi vermek isteyip Clementine’in çalıştığı kitap mağazasına gider ancak sevgilisi Joel’i hayatında ilk kez görüyor gibidir. Joel bir posta kartı alır ve Clementine’in Joel ile yaşadıklarını hafızasından sildirttiğini öğrenir. Joel de aynı yerde aynı şeyi yaptırmaya, hafızasının Clementine ile ilgili bölümlerini sildirmeye karar verir.
…Ve pişmanlık.
Ya anılarımız bizi üzseler de onları unutmak istediğimizde yaşamamızın bir anlamı kalmıyorsa ?
Joel anılarını sildirirken Clementine’in kendisi için ne kadar önemli ve vazgeçilmez olduğunu düşünür ve zihninin kendisini ele verişinden ve geri dönülemeyecek silinişten kaçmaya başlar.
“Kaçabilirsin, ama saklanamazsın”
En iyi senaryo dalında Oscar alan bu hikayeyi gerçekten ilginç buldum. Hafızasından her ayrıntıyı silişinde boşluğa düşüş sahneleri, hatırlananların hafızanın karanlıklarında kaldığı sahnelerde arka planın yavaş yavaş kararması, anıların yaşandığı anların silme işleminin devam ettiği zamanda yaşananlarla karışıp değişmesi çok güzel ve farklı sahnelerdi. Anlatıma inanılmaz bir derinlik kattığını düşünüyorum.
İnsanın yıllar önce yaşadığı hatıralarla bugünün farkındalığıyla konuşması inanılmaz derecede çıldırtıcı geliyor bana.
…Keşke.
Filmin sonu bizi –belki de alışıldık- bir sürprize götürüyor. Yönetmen Michel Gondry’i tebrik etmek lazım.
Filmden aklıma takılan diyaloglar şunlar:
“Unutanlar şanslıdır çünkü hatalarının derdini çekmezler”
“Beni utancına sakla”
“Sen olmadan hiçbir şeyi hatırlayamıyorum”
LEKESİZ ZİHNİN SONSUZ IŞIĞI..
Tıklayın:
Filmin IMDB linki için
Film müziği (piyano ile)
0 yorum:
Yorum Gönder