...
...
Sonsuz bir boşluktayım. Kanserim. İki ay ömrüm kalmış. Önce sesimi kaybedeceğim, sonra da soluk alışverişlerim zorlaşacak. Endişeleniyorum, korkuyorum. Şuursuz ama otomatik adımlarla işime doğru ilerliyorum. İşte bana ayrılan 'kübik'e geldim bile. O da ne?.. Müdürüm geldi, elinde bir zarf. Çalıştığım dört yıla karşılık dört haftalık bir maaş. İşimi de kaybettim.
Şaşkınım. Bir telefon bulmalıyım. Sevgilimin yanımda olmasına ihtiyacım var. Hemen gel diyorum... Geliyor... Söze nasıl başlayacağımı kısa bir an tasarlarken o daha atik davranıyor. Ayrılış anlarının saçma sapan telafi sözleriyle dolu ritüeli başlıyor. Ve bittiğinde terk edilmiş oluyorum...
Tanrım! Bir saat önce sağlıklı, işinde-gücünde, bir ilişkisi olan kadındım. Tesadüfler bu kadar gaddarca bir mahvoluş ve yok oluş planı tasarlayabilirler mi?
Her şeyin kendi kendine bitişini seyredemem. Kontrol her ne olursa olsun bende olmalı. Bir seçim yapmalıyım. Alternatifim var mı? Olabilir mi?..
Aslında var. Önümde her geçen günü beni bir katastrofa sürükleyecek ve sonunda ebediyete gönderecek muhtemel iki ay var. Acı çekmeden zamanı öne çekebilirim. Ya da hep ertelediğim, daha sonralara bıraktığım hayatımı iki ay konsantre yaşayabilirim. Kaybedecek bir şeyim yok!.. Tek yapmam gereken bu ikisinden birini seçmek. İlkini seçmek üzereyken; ister korkaklık deyin ister cesaret ikincisini seçiyorum.
Yaşamak bazen yürek ister.
Manzaralı bir çatı katında yaşamayı hep istemişimdir. Şöyle geniş olmalı... Hayallerimle doldurabileceğim kadar geniş. Kendime iki ay sürecek yeni bir hayat kuracağım. Bir gün kullanabileceğim ümidiyle yaptığım birikimim ve birçok kredi kartım var. Kredi kartları -paranın sanal sahipleri- ve telefonum hayallerimi gerçekleştireceğim sanal ve kısa hayatıma yardımcı olacaklar.
Eski yaşantıma ve alışkanlıklarıma başkaldırıyorum. Plansız ve düzensiz olmak, bir vejetaryen olarak her türlü eti yemek, tatmadığım lezzetleri ve hazları tatmak istiyorum. Gözlerimi kapattığımda hep aynı şeyi görüyorum. Küçük bir çocukken, her gün saatlerce bıkmadan, usanmadan izlediğim müzik dükkanındaki kırmızı elektrogitar. Çocukluktan beri, büyük bir arzuyla istediğim şey o elektrogitarı çalmak. Bunca yıldır bunu gerçekleştirmek için hiçbir şey yapmamış olmama şaşıyorum. O gitarı alacağım ve kalan günlerimi onu çalmayı öğrenerek geçireceğim. En azından bunu yapacağım. Ben kendi mucizemi gerçekleştireceğim. Sonuç ne olursa olsun. Sonunda ben mutlu olacağım...
Şimdi dağılın!..
Kendi hayatlarınıza dönün.
...Ve kendi mucizelerinizi yaratın.
Çünkü yaşam çok kısa...
Filmin IMDB linki için tıklayınız
Filmin fragmanı için tıklayınız
0 yorum:
Yorum Gönder