Bir temizlik firmasında çalışan, zayıf, cılız (anoreksia hastası), sevmekten korkan, belli ki hayatı boyunca çok incinmiş, annesiyle ilişkileri kötü giden bir kadın: Camille
Bir restoranda aşçı olarak çalışan, hayattaki tek varlığı anneannesi (Paulette) olan; daima yorgun, hayatı boş vermiş, sadece günü yaşayan bir adam: Franck
Satılmak üzere olan bir apartmanda kendisine miras kalmış bir dairede kiracısıyla (Franck) yaşayan; asil bir aileden gelen, tiyatro merakı olan, insancıl, harika bir insan: Philibert
Evinde kedileriyle, kuşlarıyla mutlu bir şekilde yaşayan, tek varlığı torununu (Franck) büyütmüş; hayatının son demlerinde, yaşlı, güçsüz bir kadın: Paulette
4 sıradan ve kötü giden hayat birleştiğinde nasıl 4 iyi giden hayata dönüşür? Film bunu anlatıyor en azından hissettiriyor.
Bir Fransız ve de özellikle Audrey Tautou filmini –bence- diğer filmlerden ayıran en önemli özellik bir son beklentisi içine sizi sokmadan; sıkmadan, arkanıza yaslanıp tüm duygularınızla izleyebilmenizdir.
Film nasıl başladı, nasıl bitti anlayamadım bile. Biraz da yıllarca Yeşilçam filmleriyle yoğrulmuş izleyiciler olarak, bilinçaltımızda hep “iyi başlayan filmler kötü sonlanır” ya da tam tersi “filmde her şey kötü gidiyorsa mutlaka sonunda selamete çıkar” beklentisiyle kendimi filmi izlerken buldum.
Sevgililer ve aşk gününün yaklaştığı şu günlerde, belki de modern hayatın ve ekonominin de zorlamasıyla aşka çok ağır anlamlar yüklüyoruz ve tabulaştırıyoruz. Bu film, bu konu üzerinde biraz düşündürüyor izleyiciyi. Aşktan çok şey beklemek çok saçma, günlük yaşamın fasit çemberinde bile biraz pencereden dışarı bakmak lazım sanki?
Filmi izleyecekler için bir uyarı/tavsiye: Eğer seviyorsanız, yanınıza mutlaka bir şişe kırmızı şarap alın, canınız fena halde çekebilir… Söylemedi demeyin :)
Film müziklerini Frédéric Botton yapmış.
IMDB linki için tıklayınız
Filmin fragmanı için tıklayınız
Filmin web sitesi için tıklayınız
0 yorum:
Yorum Gönder